2,3,19,23.03.2025

Përmes trajnimit “Edukimi i bazuar në teatër”, një seri prej katër punëtori transformuese të Kërkimit Artistik u zhvilluan në Ferizaj, Prishtinë dhe Pejë më 2, 3, 19 dhe 23 Mars 2025. Të udhëhequra nga Berat Bajrami dhe Elira Lluka, këto punëtori u shndërruan në hapësira të fuqishme ku teatri, aktivizmi dhe angazhimi shoqëror u ndërthurën për të sfiduar padrejtësitë gjinore.

Si pjesë e projektit “Unmasc! Promovimi i Drejtësisë Gjinore përmes Teatrit të Angazhuar Shoqërisht”, 44 pjesëmarrësit u përfshinë në ushtrime dinamike të krijuara për të nxitur vetë-reflektimin, ndjeshmërinë dhe transformimin kolektiv. Përmes lëvizjes, zërit dhe qëndrimit, ata eksploruan temat e shtypjes, rezistencës, pajtimit dhe harmonisë—çdo hap një akt i shprehjes artistike dhe një akt i qëndresës sociale.

Një Udhëtim përmes Rrëfimit

Punëtoritë nisën me “Thyerjene Akullit” dhe “Rrethit Energjik”, duke krijuar një bazë besimi dhe lidhjeje mes pjesëmarrësve. Prezantimi përmes emrit dhe gjestit forcoi ndjenjën e pranisë dhe identitetit kolektiv. Më pas, ushtrimet e lëvizjes të ndërthurura me muzikë ndihmuan trupin të reagojë në mënyrë intuitive, duke thyer barrierat e vetëdijes dhe duke nxitur hapjen emocionale.

Në zemër të punëtorisë, ushtrimi “Skulptura e Ngrirë” solli në jetë forcat sociale përmes imazheve të ngrira. Të ndarë në grupe, pjesëmarrësit krijuan skena të dhunës e revoltës për barazi gjinore. Çdo tablo ngjalli pyetje urgjente: Kush e mban pushtetin? A është barazia gjinore e domosdoshme? Një skulpturë përfundimtare kolektive mishëroi rolin e tyre në ruajtjen e drejtësisë, duke e shndërruar artin në një thirrje për veprim.

“Ushtrimi i Pasqyrës” e thelloi këtë eksplorim, ndërsa partnerët imitonin lëvizjet e njëri-tjetrit, duke kaluar mes rolit të udhëheqësit dhe ndjekësit. Ky ushtrim nxori në pah lëvizshmërinë e pushtetit—harmonia e vërtetë nuk vjen nga dominimi, por nga mirëkuptimi dhe ndjeshmëria e ndërsjellë.

Në “Ecjen në Hapësirë”, pjesëmarrësit lëviznin duke iu përgjigjur ndryshimeve të papritura të ritmit, emocioneve dhe komandave, duke pasqyruar kaosin e botës reale. Përmes adaptimit dhe qëndrueshmërisë, ata përballuan sfidat e bashkëpunimit në lëvizjen kolektive.

Në përmbyllje, reflektimet dolën në sipërfaqe: Cilët role ishin më të vështirët për t’u mishëruar? Si ndikojnë dhuna, revolta dhe dashuria në realitetet tona? Dhe më e rëndësishmja—si mund të shndërrohen këto mësime në aktivizëm feminist?

Nga skulpturat statike tek lëvizja fluide këto punëtori nuk ishin thjesht një praktikë teatrore—ato ishin një provë për realitetin. Një hapësirë ku teatri nuk ishte vetëm një skenë, por një arenë e drejtësisë, dhe çdo pjesëmarrës, një agjent i ndryshimit.

Udhëtimi nuk përfundon këtu. “Unmasc!” vazhdon, duke ftuar artistë, aktivistë dhe komunitete për të çmaskuar kufizimet shoqërore dhe për të ndërtuar rrëfime të reja—ku drejtësia gjinore nuk është vetëm një ëndërr, por një realitet i jetuar.